ยึกๆยักๆ

อันที่จริงแล้วนี่เป็นบทความที่ข้าพเจ้าไม่ตั้งใจเสนอเท่าไรนัก ด้วยเพราะโดนเชิญชวนหรือท้าทายแกมบังคับจากคุณเขมชาติ ด้วยคุณเขมชาติก็บอกว่าจะเริ่มเขียนมาลงเว็บเช่นกัน แต่ต้องการกำลังใจจากผู้อื่น ข้าพเจ้าได้ให้กำลังใจไปจึงได้รับการตอบแทนมาด้วยรหัสผ่านของเว็บนี้ พร้อมกับบอกด้วยว่า “เขียนมาเร็วๆอยากอ่านแล้ว” ก็ทำให้งงอยู่เหมือนกันว่า ใครจะเขียนใครจะอ่านกันแน่

ทีนี้เมื่อจะเริ่มต้นเขียนจริงๆ เรื่องแรกที่คิดคือ จะใช้สรรพนามแทนตัวเองว่าอย่างไรดี จะใช้ ผม กระผม ฉัน เค้า ไอ หรืออย่างไรดี สุดท้ายจึงคิดตกใช้คำว่า ข้าพเจ้า แทนตัวเอง เพราะเป็นการใช้เลียนแบบนักปราชญ์นักเขียนที่ชื่นชอบอย่างคุณส. ศิวรักษ์ ถ้าผู้อ่านท่านใดติดตามเรื่องของท่านนี้อยู่ก็จะทราบได้ว่า ข้าพเจ้าได้เลียนแบบสำนวนของท่านนี้มามากมายทีเดียว

เรื่องเนื้อหาที่จะเขียนไม่ได้หนักใจเท่าไรเพราะไม่ได้สนใจว่าใครจะมาตรวจให้คะแนน ข้าพเจ้าจะเขียนตามความรู้และประสบการณ์ที่ข้าพเจ้ามี โง่ก็เขียนอย่างโง่

Argricultural Consultant น่าจะแปลว่าที่ปรึกษาด้านการเกษตร คุณเขมชาติและข้าพเจ้ามีความสนใจด้านการเกษตร ความสนใจไม่ได้หมายความว่ารู้เรื่องการเกษตรดี เพียงแต่เห็นคล้อยตามกันว่า การเกษตรจะเป็นทางออกของประเทศ เป็นการออกไปสู่จุดเริ่มต้นที่เราเคยเป็นมา ข้าพเจ้ามีบรรพบุรุษเป็นเกษตรกรทั้งสิ้น ปู่ทำสวน ตาทำนา ส่วนข้าพเจ้าเป็นที่ปรึกษาโรงงาน มีโอกาสได้สัมผัสทั้งบรรยากาศเรือกสวนไร่นาและโรงงานอุตสาหกรรม ข้าพเจ้าไม่เคยทำงานที่นาหรือที่สวน เคยแต่ไปวิ่งเล่นกระโดดน้ำ จับปลาและพายเรือ แต่ก็เคยเห็นการทำงานของปู่ข้าพเจ้า จึงพอจะบรรยายต่อไปได้บ้าง

การทำงานที่เรือกสวนไร่นานั้นสบายใจอย่างมาก อย่างแรกที่นึกออกคือ เราไม่ต้องดูนาฬิกาว่ากี่โมงแล้ว จะได้ไปทำอะไรๆที่ควรทำ สิ่งที่เราใช้ดูเวลาคือพระอาทิตย์และสัญชาติญาณ บ่อยครั้งที่ข้าพเจ้าได้ยินเสียงออดเรียกเข้างานในโรงงานแล้วหวนนึกถึงความสบายใจของเกษตรกร

สีเขียวเป็นอีกอย่างที่ข้าพเจ้าคิดถึง เป็นสีเขียวที่มาพร้อมกับลม พร้อมกับแดด แล้วก็กลิ่นดินหรือไม่ก็กลิ่นแหนจากท้องร่อง สนามหญ้าที่จุฬาฯตอนที่ข้าพเจ้าเล่นรักบี้ก็ไม่ได้ให้กลิ่นแบบนี้ หรือมันอาจจะให้กลิ่นนี้แต่ข้าพเจ้าหอบหายใจไม่ทันอยู่ก็เป็นได้ ข้าพเจ้าเคยคุยกับผู้บริหารที่โรงงานแห่งหนึ่ง ถามว่าพี่ทำงานจนดึกทุกคืนและทำหกวันต่อสัปดาห์ ทนได้อย่างไร พี่ผู้บริหารตอบข้าพเจ้าว่า พี่ตีกอล์ฟทุกวันอาทิตย์ เดินไปในทุ่งหญ้าเขียวๆ ตีลูกขึ้นฟ้าแล้วมองตามไปให้สุดสายตา นี่แหละที่ทำให้พี่ผ่อนคลายจนอยู่ในโรงงานสีเทานี่มาได้ยี่สิบปีแล้ว ข้าพเจ้าฟังแล้วคืนนั้นเปิดเว็บเรื่องการตีกอล์ฟอ่านทันที ใครเคยทำงานในโรงงานสีเทาคงเข้าใจความรู้สึกข้าพเจ้าได้บ้าง

ที่ข้าพเจ้าเห็นว่าการเกษตรเป็นทางออกนั้น เรื่องประสบการณ์ส่วนตัวมีส่วนเพียงเล็กน้อยเท่านั้น แต่ส่วนใหญ่เพราะข้าพเจ้าเห็นด้วยกับนักวิชาการหลายคน ที่วิเคราะห์ว่า สำหรับเมืองไทย การเกษตรที่มีการจัดการที่ดีจะเป็นการแก้ปัญหาในระยะยาว อีกทั้งการตลาดในอนาคตทุกท่านน่าจะรู้ว่า การขาดแคลนอาหารของโลกได้เริ่มต้นมาระยะหนึ่งแล้ว

ที่ใช้ชื่อบทความว่ายึกๆยักๆนั้น ข้าพเจ้ายังไม่ได้เขียนถึงเลย แต่ขณะนี้สมควรแก่เวลาที่ข้าพเจ้าต้องพักสายตาบ้างแล้ว ไว้มีโอกาสจะเขียนเล่าให้ฟังอีกแน่นอน บทความแรกได้เท่านี้ก็คงสมใจคุณเขมชาติแล้ว

เขียน ๘ ตุลาคม ๒๕๕๒ ที่เชียงใหม่พลาซ่า